呼吸一口新鲜的空气，浑身通泰，这一次，发现自己是真正好了，全然无恙了。

呼吸一口新鲜的空气，浑身通泰，这一次，发现自己是真正好了，全然无恙了。他想起自己此行的目的，虽然还奇怪着那个奇特的芳菲，但还是决定先去找到那个北国最美丽的女孩再说。
少年人的热血在浪漫的脉搏里跳跃，他看着远方隐隐露出的尖顶的神殿，换了个方向，从这里走近道，要快得多。
黄昏的残阳照得一地春草生晖。
芳菲坐在高高的石凳上看对面巨大的棕榈树，树上已经有了花苞，过不了几天，就会开满黄色的小花，也预示着北国的狂欢节到了。每当棕榈树开花的季节，北国举国放假七天，大祭司会举行盛大的祭祀，祈祷这一年的风调雨顺。
也就是说，大祭司就快要回来了。
她不知道大祭司这次为何离开了那么久，以前，他从未这样长时间的出去。但是，狂欢节，他是肯定会回来的，这一点，毋庸置疑。
她微微咬着嘴唇，想起那个奇怪的王子，他走了么？是否还在这里游荡？心里忽然很急迫，想跟人说话，想跟他说话。这些年，她还没跟任何男子说过话呢。
心绪没来由的烦乱起来，她站起身，摇摇头，想摇掉这些古怪而可怕的想法。
前面是一大片的百花园，无数的花朵竞相盛放。她慢慢地走过去，少女的脚步，充满了一种难言的沉重。
远处的丛林里，一个人停下脚步，只能看到那个身影，白色纱衣的身影。少女的黑色长发在微风里轻漾，纱裙也随着微风轻轻飘摇。
是谁？是谁的如此美丽的身影？
他有点窒息，不敢继续往下走，只怔怔地看着那个背影。
一声画眉鸟的叫声，那么清脆，那么悦耳。他忽然想起小时候曾听小姐姐唱过的神歌：
愿她走过的路上点缀些青绿的荷塘
愿大树的浓荫遮掩这火热的炎阳
愿路上的尘土为荷花的花粉所调剂
愿微风轻轻地吹着，愿她一路吉祥
……
她呀，她是谁？
他的脚步和眼睛一样，牢牢地被固定住了，只是一个背影，哪怕只是一个背影，也让人痴了。他甚至不希望她转身过来，真的，不需要看到她的脸庞。
就一个背影已经足够了。
他隐匿在林间，不愿惊扰了她的脚步。
芳菲重新在高高的石凳上坐下。一本大大的书摊开，封皮上镶嵌着纯色的金箔，是一部详细的北国起源史，扉页是第一任祭祀的少女，百合花一般鲜艳的面庞，眼里充满温柔纯洁的笑意，那是为神献身时的崇高，可是，芳菲却觉得惧怕——她这两年已经明白自己呆在这里的使命，心里没有丝毫的神圣，只觉得怕，无比害怕。
一个人失望地走来，步履幽幽，没精打采，他刚从神庙那端过来。神庙隔着一条护城河，与世隔绝，外面早已有了严密的保护，所以，这边反倒十分宽松，并无任何障碍。
忽然见到芳菲，眼前一亮，就跑过来：“喂，芳菲，神殿那边静悄悄的，鬼影子都没一个……”
她脸上露出笑容：“怎会没人？”
“有吗？都是几个神神叨叨的老头子和两个穿着黑衣服的老大妈。他们都老得不能再老了，甚至我靠近了，也怀疑他们能不能听到声音，老花眼还能不能看到外面……”此外，别说漂亮姑娘，就连年轻小伙子也没有了。
他气鼓鼓地来到她身边坐下：“芳菲，快告诉我，那个美丽的女孩究竟在哪里？”
她咬着嘴唇：“我不知道。”
他严重地怀疑起来：“这是一个谎言，是不是？这里，根本就没有什么北国最美丽的女孩……”他眼珠一转，忽然落在芳菲手里的书上——摊开的页面上，是一个美轮美奂的女孩。女孩也是一身白色的纱衣，头上戴着一个大大的花环，温顺如一只刚刚出生的小羊羔。尽管隔着一层画纸，她眼里的柔波，善良的光辉，仿佛会折射到人的心里。
“天啦！”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลมหายใจ และทองไท เวลานี้ พบว่าตัวเองมีดีจริง ๆ ปลอดภัย เขาจำได้ว่า วัตถุประสงค์ของเขาเยี่ยมชม แม้ว่ามันจะแปลกที่ดอกไม้แปลก แต่ตัดสินใจจะไปหาสาวสวยในนอร์ทแลนด์ในหนุ่มกระโดดเลือดของมนุษย์ชีพจรโรแมนติก เขาดูรวย ๆ เผยยอดแหลมวัดระยะ เปลี่ยนทิศทาง ตัดจากที่นี่ จะเร็วมากดวงอาทิตย์ยามเย็นส่องหญ้าน้ำพุและแสงแดดน่ารักที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงตรงข้ามปาล์มใหญ่ แล้วมีตาบนต้นไม้ กี่วัน จะเป็นดอกไม้สีเหลืองขนาดเล็ก นอกจากนี้ทางตอนเหนือของงานรื่นเริง ฤดูดอกต้นไม้ปาล์ม เจ็ดวัน ฮอลิเดย์ชาตินอร์ทแลนด์จะถือพิธีกรรมแกรนด์ของปุโรหิต สวดมนต์สำหรับสภาพอากาศที่ดีปีนี้นั่นคือ ปุโรหิตกำลังจะกลับมาเธอไม่รู้ว่าทำไมสูงปุโรหิตจะนาน ก่อน เขาไม่เคยออกมานาน อย่างไรก็ตาม งานรื่นเริง เขาแน่นอนจะกลับมา นี้แน่นอนเธอกัดริมฝีปากของเธอ จำได้เจ้าชายแปลก ไม่เขาหรือไม่ ยังคง หลงที่นี่ ฉันเร่งด่วน ต้องการคุย คนคุยกับเขา ปี เธอไม่ได้พูดกับคนหนึ่งคนใดจิตใจอารมณ์เสียไม่มีเหตุผล เธอลุกขึ้นยืน ส่ายหัว พยายามสลัดความคิดเหล่านี้แปลก และน่ากลัวด้านหน้าเป็นสวนขนาดใหญ่ แข่งขันบานดอกไม้นับไม่ถ้วน เธอค่อย ๆ เดินผ่าน สาวเท้า เต็มไป ด้วยความหนักนิรนาม远处的丛林里，一个人停下脚步，只能看到那个身影，白色纱衣的身影。少女的黑色长发在微风里轻漾，纱裙也随着微风轻轻飘摇。是谁？是谁的如此美丽的身影？他有点窒息，不敢继续往下走，只怔怔地看着那个背影。一声画眉鸟的叫声，那么清脆，那么悦耳。他忽然想起小时候曾听小姐姐唱过的神歌：愿她走过的路上点缀些青绿的荷塘愿大树的浓荫遮掩这火热的炎阳愿路上的尘土为荷花的花粉所调剂愿微风轻轻地吹着，愿她一路吉祥……她呀，她是谁？他的脚步和眼睛一样，牢牢地被固定住了，只是一个背影，哪怕只是一个背影，也让人痴了。他甚至不希望她转身过来，真的，不需要看到她的脸庞。就一个背影已经足够了。他隐匿在林间，不愿惊扰了她的脚步。芳菲重新在高高的石凳上坐下。一本大大的书摊开，封皮上镶嵌着纯色的金箔，是一部详细的北国起源史，扉页是第一任祭祀的少女，百合花一般鲜艳的面庞，眼里充满温柔纯洁的笑意，那是为神献身时的崇高，可是，芳菲却觉得惧怕——她这两年已经明白自己呆在这里的使命，心里没有丝毫的神圣，只觉得怕，无比害怕。一个人失望地走来，步履幽幽，没精打采，他刚从神庙那端过来。神庙隔着一条护城河，与世隔绝，外面早已有了严密的保护，所以，这边反倒十分宽松，并无任何障碍。忽然见到芳菲，眼前一亮，就跑过来：“喂，芳菲，神殿那边静悄悄的，鬼影子都没一个……”她脸上露出笑容：“怎会没人？”“有吗？都是几个神神叨叨的老头子和两个穿着黑衣服的老大妈。他们都老得不能再老了，甚至我靠近了，也怀疑他们能不能听到声音，老花眼还能不能看到外面……”此外，别说漂亮姑娘，就连年轻小伙子也没有了。他气鼓鼓地来到她身边坐下：“芳菲，快告诉我，那个美丽的女孩究竟在哪里？”她咬着嘴唇：“我不知道。”他严重地怀疑起来：“这是一个谎言，是不是？这里，根本就没有什么北国最美丽的女孩……”他眼珠一转，忽然落在芳菲手里的书上——摊开的页面上，是一个美轮美奂的女孩。女孩也是一身白色的纱衣，头上戴着一个大大的花环，温顺如一只刚刚出生的小羊羔。尽管隔着一层画纸，她眼里的柔波，善良的光辉，仿佛会折射到人的心里。“天啦！”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลมหายใจของอากาศบริสุทธิ์ร่างกายวินตันทั้งเวลานี้พบว่าตัวเองได้ดีจริงๆอันตรายโดยสิ้นเชิง เขาจำได้ว่าวัตถุประสงค์ของการเยือนของเขาแม้จะแปลกประหลาดที่น่ารัก แต่ก็ยังตัดสินใจที่จะไปหาผู้หญิงที่สวยที่สุดในภาคเหนือกล่าวว่า
เลือดหนุ่มในชีพจรโรแมนติกกระโดดในเขามองมาที่วัดหน่อไกลลมสัมผัสเปลี่ยนทิศทางเดินถนนจากที่นี่ให้เร็วขึ้นมาก
การตั้งค่า Dusk ดวงอาทิตย์ส่องหญ้าฤดูใบไม้ผลิสีเขียวฮุยในสถานที่หนึ่ง
Fangfei นั่งอยู่สูงบนม้านั่งหินตรงข้ามมุมมองของต้นปาล์มขนาดใหญ่ต้นไม้มีตาไม่กี่วันจะเต็มไปด้วยดอกไม้สีเหลือง แต่ยังบ่งชี้ไปทางทิศเหนือของเทศกาล เมื่อใดก็ตามที่ต้นปาล์มฤดูกาลออกดอกวันหยุดทั่วประเทศนอร์ทเจ็ดวันมหาปุโรหิตจัดพิธีกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่จะอธิษฐานสำหรับสภาพอากาศที่ดีในปีนี้
ในคำอื่น ๆ มหาปุโรหิตเป็นเรื่องเกี่ยวกับที่จะกลับมา
เธอไม่ทราบว่าทำไมพระสงฆ์ที่เหลือนานที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้รับการดังกล่าวเป็นเวลานานออก อย่างไรก็ตามงานรื่นเริงที่เขามั่นใจว่าจะกลับมาและไม่ต้องสงสัยเลย
เธอกัดริมฝีปากของเธอเล็กน้อยจำไว้ว่าเจ้าชายแปลกที่เขาจะหายไปได้หรือไม่ ไม่ว่าจะเดินไปยังอยู่ที่นี่? หัวใจของฉันทันใดนั้นเร่งด่วนมากคนต้องการที่จะพูดคุยเขาอยากจะพูด กว่าปีที่เธอยังไม่ได้พูดกับคนอื่นเลย
เปล่าอารมณ์ไม่พอใจเธอลุกขึ้นยืนส่ายหัวจะสลัดความคิดเหล่านี้แปลกและน่ากลัว
ในด้านหน้าของสวนขนาดใหญ่ของการแข่งขันที่นับไม่ถ้วนบานดอกไม้ เธอเดินผ่านไปอย่างช้าๆเท้าของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยการพูดไม่ได้หนัก
ป่าที่ห่างไกลชายคนหนึ่งหยุดเท่านั้นที่จะเห็นตัวเลขที่ตัวเลข Shayi สีขาว สาวผมสีดำยาวในระลอกสายลมแสง, ผ้ากอซยังพริ้วไหวกับสายลม
คือใคร? ใครเป็นดังกล่าวเป็นตัวเลขที่สวยงาม?
เขาเป็นบิตหอบกลัวที่จะยังคงที่จะลงไปเพียงแค่จ้องมองมาที่ด้านหลัง
ผมได้ยินเสียงนกร้องนักร้องหญิงอาชีพคมชัดดังนั้นหวาน ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าในวัยเด็กได้ยินน้องสาวตัวน้อยร้องเพลงของพระเจ้า
และปล่อยให้เธอเดินบนถนนบางจุดที่มีสีเขียวบ่อ
ต้นไม้ร่มเงายินดีที่ครอบคลุมนี้คะนองยันยาง
ก็เต็มใจที่จะเป็นฝุ่นถนนหมึกบัวเกสร
สายลมยินดี เบา ๆ พัดวิธีที่เธออยากโชคดี
......
เธอใช่เธอเป็นใคร?
เท้าและดวงตาของเขาในฐานะมั่นคงจะมีชีวิตอยู่เพียงแค่กลับมาแม้เพียงเงา แต่ยังคนบ้า เขาไม่ได้ต้องการให้เธอหันไปจริงๆไม่จำเป็นต้องเห็นใบหน้าของเธอ
บนหลังพอ
เขาถูกซ่อนอยู่ในป่าฉันไม่ต้องการที่จะรบกวนรอยเท้าของเธอ
Fangfei อีกครั้งนั่งลงบนม้านั่งหินสูง กระจายออกเป็นหนังสือขนาดใหญ่บนหน้าปกของเลี่ยมทองด้วยสีทึบเป็นรายละเอียดประวัติของการกำเนิดของภาคเหนือ, หน้าชื่อเป็นสาวพิธีกรรมแรกลิลลี่ใบหน้าสดใสทั่วไปตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนและบริสุทธิ์ นั่นคือเมื่อความจงรักภักดีต่อพระเจ้า Noble แต่ Fangfei รู้สึกกลัว - เธอมีสองปีที่ผ่านมาจะอยู่ตระหนักถึงภารกิจของพวกเขาที่นี่ก็ไม่ได้น้อยศักดิ์สิทธิ์เพียงแค่รู้สึกกลัวมากกลัว
มีชายคนหนึ่งเดินมาผิดหวังลมกระสับกระส่ายเขาได้มาเพียงเพื่อวัดปลายของเส้น วัดคั่นด้วยคูน้ำแยกยาวออกไปข้างนอกได้รับการคุ้มครองอย่างดีเพื่อให้ที่นี่จริงผ่อนคลายมากมีอุปสรรคไม่มี
ก็เห็น Fangfei ส่องและวิ่งไป: "Hey, น่ารัก, ที่เงียบสงบของวัดไม่เงาผี ...... "
ใบหน้าของเธอรอยยิ้ม: "ได้อย่างไรไม่มีใคร"
"มี? บางอย่างที่แปลกและไม่สามารถเข้าใจคนชราในป้าสีดำและสวมใส่สองเก่า. พวกเขาจะเก่าเกินไปที่จะเก่าและผมได้ใกล้ชิดไม่มีข้อสงสัยว่าพวกเขาไม่สามารถได้ยินเสียงที่สายตาไม่สามารถมองเห็นด้านนอก ... ... "นอกจากนี้ไม่ต้องพูดถึงสาวสวยแม้ชายหนุ่มจะหายไป
เขานั่งลงข้างๆเธอจะโกรธ "ฝาง Fei บอกฉันซึ่งก็คือสาวสวย?"
เธอกัดริมฝีปากของเธอว่า "ผมไม่ทราบว่า."
เขาอย่างจริงจังสงสัยมัน "นี่เป็นเรื่องโกหก ? ไม่อยู่ที่นี่มีไม่ใด Northland ผู้หญิงที่สวยที่สุด ...... "เขากลิ้งดวงตาของเขาก็ลดลงในมือของหนังสือที่น่ารัก - กระจายออกไปในหน้านั้นก็เป็นสาวสวย สาว Shayi เป็นสีขาวหัวใหญ่สวมพวงมาลัยเหมือนลูกแกะน้อยอ่อนโยนเพียงเกิด แม้ว่าจะแยกจากกันโดยชั้นของการวาดภาพกระดาษ Roubo ชนิดของการส่องแสงในดวงตาของเธอราวกับจะถูกหักเหเข้าไปในหัวใจของมนุษย์
"พระเจ้าของฉัน!"