“不想吃是不是？那你这几天都别吃了。”男人暴怒的叫嚣声由牢门外传来，青

“不想吃是不是？那你这几天都别吃了。”男人暴怒的叫嚣声由牢门外传来，青枫无所谓地扬起嘴角，完全不在乎他说的话，这种馊食，她就是饿死也不会吃。

就在青枫傲慢冷笑的时候，背后的牢门被外面的侍卫狠狠地踢了一脚，虽然不是直接踢在她身上，但是她靠着牢门而坐，那一脚的力道也透过牢门震在她胸口上，青枫只觉得眼前一黑，一股腥臊的热流从喉间往外溢。

青枫轻轻抬手擦拭唇边，暗红色的血沿着指尖一点点滑落。青枫皱眉，估计不用七八天，她就会死在这监牢之内。

“你……你吐血了？”惊疑的女声带着颤音从角落里传来。青枫抬起手臂，用衣袖随手擦掉嘴角溢出的血渍，无所谓地轻哼道：“暂时死不了。”

血浸染了衣袖，在蓝色的布料上留下了一条暗红色的血痕，青枫满目桀骜，仿佛吐血的并不是自己一般，而那刚才还冷静正常的女子烦躁了起来，嘴里重复叨念着什么，青枫没细听。

“是她！”女子猛地从地上爬了起来，疯了似的朝青枫扑过来，吓得青枫赶紧向牢门的方向移了移。这一次女子没有伸出手去拉拽青枫，只是紧紧地抓着围栏，过于用力的指尖渐渐开始泛白，女子瞪着青枫，如昨晚般疯狂地吼叫：“是她！一定是她下的毒！是她下的毒！”

女子冲到围栏旁，青枫借着微弱的阳光，终于看清了她的样子，那是一张苍白到毫无血色的脸，连嘴唇都不见一丝红润。或许是长年不见阳光又或者是常年饥饿的缘故，她的头发干枯而稀少，前额上方几乎没有头发，整张脸唯一能让人记住的，就是那双眼睛。布满血丝的双眼圆睁着，眼球仿佛都要掉出来一般，黑森森的眼珠子直直地瞪着，仿佛穿透人的灵魂，那混合着恐惧与仇恨的复杂眼神，即使是白天看到，也让青枫毛骨悚然。

青枫的手捂着胸口，试图平稳住狂跳不已的心，可惜紊乱的心绪不是一时间就能够平复，即便如此，青枫仍是强压着惊慌，倔强地与女子对视。

不知道是青枫故作强硬的冷眸镇住了女子，还是她忽然想到了什么，女子倏地收回手，一边摇头，一边害怕地叫道：“我什么都不知道，什么都不知道，不要杀我，不要杀我！”女子双手抱着头，撕扯着自己的头发，想用它遮住自己的脸，仿佛这样她就能隐藏起来。青枫能感觉到，她被无措、恐惧、惊慌包围着，在一次比一次颤抖的低喊中慌忙地缩回角落深处，头埋进双膝之间，不停地低喃着，“不要杀我……不要杀我……”

虽然刚才呕出了一口血，青枫倒觉得轻松了很多，那种像是被大石头重压胸口的紧窒感减轻了很多，只留下咽喉火辣辣的灼热。青枫很好奇，是什么让她恐惧成这样，她探身向前，试探性地问道：“谁要杀你？”

“是她，是她！”细碎的呢喃带着压抑的哭腔。青枫秀眉轻蹙，低声继续问道：“她是谁？”

“她……她是……”女子缩在角落里瑟瑟发抖。青枫提起精神，认真地听着女子断断续续的低语，就在女子说出那人的名字时，厚重的牢门忽然哗的一声被一股野蛮的力道推开，好在青枫为了听清女子的话，往围栏的地方挪了挪，才没被牢门砸中，只是牢门摔打在石墙上的响声刚好盖住了女子微弱的声音，青枫还是没听见她说些了什么。

狱卒站在门口，看着靠坐在围栏边的青枫，面无表情地厉声说道：“出来。”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ไม่ต้องกินขวา คุณไม่กินวันนี้ "ผู้ชายโกรธก้องมาจากประตูอยู่นอก ชิงเฟิงเรื่องยกริมฝีปากของเขา ไม่ดูแลอะไรเขากล่าวว่า อาหาร rancid ที่เธอจะอดอยากจะตายจะกินไม่ ฟุดู่ฉิงเฟงหยิ่ง sneer เมื่อหลังคุกยาม ruthlessly โดยภายนอกมีเตะ แม้ว่าไม่เตะตรงบนร่างกายของเธอ แต่นั่งกับเธอเอนพิงกับประตู แรงเท้าผ่าน menzhen คุกในหน้าอกของเธอ ชิงเฟิงรู้สึกหน้าดำ เป็นคลื่นความร้อนไหลจากคอการ spillover ของหอมของปัสสาวะ ชิงเฟิงถึงค่าเช็ดริมฝีปากของเธอเบา ๆ เลือดสีแดงเข้มพร้อมกับเล็ดรอดน้อย ฟุดู่ฉิงเฟงคิ้ว ประเมินน้อยกว่าเจ็ด หรือแปดวัน เธอจะตายในคุก "คุณ...... คุณอาเจียนเลือด "สาว มี vibrato ที่มาจากมุมของ disbelief ตกใจ เอเซอร์ serrulatum ยกมือ ลวก ๆ เช็ดเลือดออกปากกับแขนของเขา สนใจ croon: "ตายชั่วคราว ” เลือดสีแขน ผ้าสีฟ้าปล่อยให้เลือดสีแดงเข้ม ฟุดู่ฉิงเฟง rebellious ทุก ว่า อาเจียนไม่ตัวเอง และที่ผู้หญิงถูกใจ และปกติค่าปากซ้ำ fidgety recites เฟิงชิงอะไรไม่ฟัง "เธอเป็น "ผู้หญิงก็มีขึ้นจากพื้นดิน chaoqingfeng บ้ามาคนกลัวเฟิงชิงกับประตูเลื่อนในทิศทางของการย้าย เวลาที่ผู้หญิงไม่ได้เข้าถึงและดึงฟุดู่ฉิงเฟง คลัตช์ในกรอบของฉันเพียง รัดปลายนิ้วช้า ๆ เริ่มส่องนี้ ผู้หญิงจ้องไปที่เมเปิ้ลเขียว ตะโกนที่บ้าเป็นคืนสุดท้าย: "เธอเป็น ต้องอยู่ภายใต้เอชไอวีของเธอ คือ เธอเป็นพิษ ” ผู้หญิงวิ่ง ด้วยสีเขียวจาง ๆ ของแสงแดดให้กรอบอยู่ เมเปิ้ล และสุดท้าย เห็นเธอดูเหมือน ซีด รับการตบใบหน้า ริมฝีปากแม้ไม่ มีรอยสีชมพูเป็น อาจจะไม่เห็นแสงแดดสำหรับปีมี หิวยืนต้นเนื่องจากผมเป็นแห้ง และ เบา เกือบจะไม่ผมเหนือหน้าผาก จำหน้าคนสิ่งเดียว เป็นตา ตา bloodshot กับตา ตาดูเหมือนโผ ตาเขียวเข้มเริ่มตรง ถ้าผ่านจิตวิญญาณของบุคคล ที่ผสมกับสายตาที่ซับซ้อนของความกลัวและความเกลียดชัง แม้ว่ามันจะเห็นได้ในระหว่างวัน และชิงเฟิงเลื้อย ชิงเฟิงมือกำหน้าอกของเขา พยายามเรียบหัวใจ pounding แต่รัฐใจ disordered ไม่ครั้งแรกจะสามารถสงบลง แต่ถึงกระนั้น ชิงเฟิงยังคงเป็นเมื่อตกใจ ปากแข็ง และหญิงมองกัน ไม่ทราบว่า มีสายตาเย็นของฟุดู่ฉิงเฟงบัญญัติทน withered หญิง หรือเธอก็คิดอะไร ผู้หญิงมือหลังการจัดส่ง และการ สั่น เสียงร้องคนกลัว: "ฉันรู้ว่าไม่มีอะไร ไม่รู้อะไร ไม่ฆ่าฉัน ไม่ฆ่าฉัน "มือของเขาของเขาใหญ่ และที่ผมของพวกเขา ฉีกต้องครอบคลุมใบหน้าของเขา ว่าเธอไม่สามารถซ่อน ชิงเฟิงรู้สึก เธอถูกล้อมรอบ ด้วยความวิตกกังวล ความกลัว ตกใจ ในต่ำกว่าตะลึงงัน กัน retracted รีบตะโกนในลึกในมุม ฝังศีรษะของเธอระหว่างเข่า รอก whispers, "อย่าฆ่าฉัน...... ไม่ฆ่าฉัน...... " แม้ว่านาง vomits เลือด เฟิงชิงที่รู้สึกผ่อนคลายมาก ชนิดของหินใหญ่จัดชิดรู้สึกแน่นในอกของเขาบรรเทาแรงกดดันมาก ที่ออกเฉพาะคอเป็นเผาร้อน ชิงเฟิงสงสัยว่า สิ่งที่ทำให้เธอกลัว เธอก็เอนไปข้างหน้า ถามอย่างไม่แน่นอน: "ที่กำลังจะฆ่าคุณหรือไม่ ” "คือเธอ เธอ "Whispers ของบดกับร้องหยุด ชิงเฟิงคิ้วไฟ CU ในเสียงต่ำถาม, "ที่เธออยู่ ” "เธอ...... เธอ...... "ผู้หญิงต้องในมุมงก ๆ เมเปิ้ลสีเขียวยื่นวิญญาณ อย่างจริงจังให้ได้ยินกับผู้หญิงที่ไม่ต่อเนื่องของ whispers บนในผู้หญิงก็ว่าคนชื่อชิ หนักประตูทันทีว้าวของเสียง เป็น savage หน่วยของแรงผลัก ดัน เมเปิ้ลสีเขียวโชคคำหญิงกลางกรุงเทพชัดเจน การกรอบที่ย้ายได้ย้าย เท่านั้น ไม่ได้ประตูตีใน เพียงประตูชนะผนังหินชางเสียงสดครอบคลุมเพียงมีผู้หญิงอ่อนแอของเสียง เมเปิ้ลสีเขียวนอกจากนี้ยังเป็นไม่ได้ยินเธอบอกว่า พอมีอะไร ยามยืนที่ประตู มอง โดยนั่งอยู่บนรั้วเขียวเปลือกตาย เมเปิ้ล : "ออก ”