她迟疑地停下脚步，忽然记起小时候见过的那次。在被囚禁到北国的途中，罗迦

她迟疑地停下脚步，忽然记起小时候见过的那次。在被囚禁到北国的途中，罗迦寒症发作，也是这样。
“别走，芳菲，别走……冷，朕好冷……”
“不，谁叫你先想杀我？”她有些幸灾乐祸，又小小地鄙夷，“你要杀我的时候，你怎么听不见我的求饶？罗迦，你去死吧，你本来就该死……”她眼珠子一转，“太子要死了，你也要死了，等你们都死了，北国就天下大乱了……”
罗迦的意识已经有些恍惚，根本听不见她说的什么，双腿再次抽搐几下，浑身筛糠一般，不停地打着摆子。
这个不可一世的暴君，现在就如一只穷途末路的野狗。
芳菲心有余悸，待要走，却又忍不住好奇，犹豫片刻，还是蹑手蹑脚走过去，直到确信他无害了，才伸出手，抓住他的手腕。他的脉搏跳动得很奇特，果然是寒症入骨的表现。
她暗暗松一口气，老天有眼，救了自己一次。也罢，这个老家伙，死就死了，懒得管他。
她重重地扔开他的手，起身想走。
他的声音十分微弱，方才的凶暴已经彻底消失，像一头被扒光了牙齿的老虎，可怜兮兮：“芳菲，冷，朕好冷……”
正是这一犹豫，她丧失了举步就走的机会。求生的本能下，他忽然跳起来，也不知是哪里来的那么大力气，手一伸，将她拖在身边，紧紧搂住，牢牢地，她完全不能挣扎。
芳菲大骇，只觉得那双手箍在自己腰上，越来越用力，仿佛想把自己彻底揉碎了，放进他的胸膛里。
她拼命挣扎，却无济于事，他本就雄伟，又凭着一股求生的意气，她的身子缩在他的怀里，完全没有丝毫挣扎的余地。
柔软的身子贴在怀里，可还是冷，入骨的寒冷。他完全是无意识的，依靠着怀里的女孩，仿佛她是自己的救命之星：“芳菲……你帮我，帮我拿棉被，生火，生火……”
“不！”
“冷，我好冷，你帮帮我……我的小东西……”
也许是这一声“我的小东西”，芳菲一愣，明知不该，却还是挣扎着站起来：“陛下，你放开我，我扶你上床……”
他第一次变得十分听话，仅存的一点意识里，无条件地服从着芳菲，被半拖半拉，弄上了芳菲的木床。来自波斯的精致地毯铺开，芳菲又拿出冬日才用的两条厚厚的锦被一股脑儿替他盖上。可是，依旧无济于事，他额头上滚滚地冒出汗水，却是冰凉的，身子也是冰凉的，整个人，如在一个大的冰窖里被炙烤出水来。
芳菲被这奇异的景象惊呆了。那是一种医者的本能和好奇，她伸出手，摸他的额头，触摸到的汗水竟然如冰一般。她微微皱眉，正要转身，他如猛虎一般，一伸手就拼命拉住她：“冷死我了，冷死我了……”芳菲敌不过他疯狂的拉拽，身子跌在他怀里，生生被他拖上床。
芳菲骇然，用力拨那双宽大的手掌，自己已经不是小孩子了，怎能像小时候一样替他暖身？
可是，这双大掌如一副铁链子，紧紧栓住她，她完全脱离不得。他只是不停呻吟：“冷，朕好冷……”
“疯子，无耻，你放开我……无耻的北皇，无耻的罗迦，你放开我……”
迷迷糊糊里，罗迦死命地抱住这温暖的胴体，一点也不许她挣扎开去，那么柔和，如一缕阳关洒在身上，正是生命最需要的灼热和能量。
两人被捂在被子里，暗无天日，芳菲几乎快要窒息过去，惊骇得不敢出声不敢呼救，这和小时候的感觉完全不同。那时，她还是小孩子，还不懂得羞涩。可是，现在她已经是一个快到十八岁的少女了，如此被一个男子抱着，被他铁箍一般的胸膛所坚硬地抵着，像贴着一面大山，自己那么渺小，根本翻不过去。

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลังเลของเธอหยุด และก็จำได้เมื่อเห็น ในกรงเลี้ยงเส้นทางเหนือ Luo Jiahan โจมตี เช่น"ไม่ ไป ดอกไม้ ไม่ไป...... เย็น ฉันเย็น...""ไม่ ใครบอกคุณฆ่าผม "เธอเป็นจริง เพลิดเพลิน และรังเกียจเล็กน้อย เมื่อมีคุณจะฆ่าฉัน วิธีทำคุณได้ยินฉันกรุณา ที่ดิน Luo ไปนรก คุณไอ้... "เธอตาเปิด เจ้าชายกำลังจะตาย ตาย จะตาย ความสับสนวุ่นวายนอร์ทแลนด์......"Mitt aka จิตสำนึกมีมึนงงบางอย่าง ไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด ขาชักอีกหลายครั้ง สั่นร่างกาย และเก็บกดในการหยิ่งเผด็จการ เช่นสุนัขตายสิ้นสุดในขณะนี้ดอกไม้ของความกลัว การ ปล่อย แต่ไม่สามารถช่วย แต่ช่วงเวลา การคลานผ่านมาจนเป็นที่แน่ใจว่า เขาไม่เป็นอันตราย ลังเล สงสัยถึงกว่า และจับเขา โดยข้อมือ ชีพจรของเขาแปลกมาก เป็นอาการเย็นของกระดูกเธอแอบถอนหายใจ พระเจ้ามีตา บันทึกของเธออีกครั้ง อย่า ชรา ความตายคือตาย ดูแลเขาเธอโยนมือของเขาขึ้น และอยากไปเสียงของเขาอ่อนแอมาก ที่มีความรุนแรงเพียง และได้หาย ไปอย่างสมบูรณ์ เช่นการปล้นฟันของเสือ น่าสงสาร: "สวย เย็น ฉันเย็น..."ก็ลังเลนี้ เธอสูญเสียโอกาสที่จะก้าวออกไป ภายใต้สัญชาตญาณการอยู่รอด เขาก็กระโดดขึ้น และไม่รู้ว่ามันมาจากไหนยากมาก มือยืด และลากเธอ ทุกกอด แน่น เธอก็อาจไม่สู้เห็นน่ารัก ห่วงมือสักหลาดบนเอวของเขา และเป็นถ้าต้องการทำลายอย่างสมบูรณ์ ถูกบังคับ ใส่ไว้ในหน้าอกของเขาเธอ พยายาม แต่ไม่เป็นประโยชน์ เขางดงาม และเปลี่ยนเป็นสัญชาตญาณเพื่อความอยู่รอด หดร่างกายของเธอในอ้อมแขนของเขา อย่างน้อยห้องสำหรับต่อสู้แนบเนื้อกับแขน แต่ยังคงเย็น หนาวเหน็บ เขาก็หมดสติ อาศัยแขนของสาว ว่าเธอเป็นดาวของการช่วยชีวิต: "ดอกไม้...... คุณช่วยฉันช่วยฉัน ด้วยปลอกผ้า ไฟ ไฟ...""ไม่" ”"เย็น ฉันหนาวมาก คุณช่วยให้ฉัน...... ของฉันเล็กน้อย..."อาจเป็นคนนี้ "ฉันสิ่งเล็ก ๆ คนน่ารัก รู้จักที่ควรไม่ แต่ยังคงต่อสู้เพื่อเท้าของเขา: " มหาบพิตร ให้ฉันไป ฉันช่วยให้คุณนอน...... "ครั้งแรกเขาเชื่อฟังมาก จิตสำนึกเดียว ฟังเขียวขจี บ้านลาครึ่งหนึ่ง บนเตียงไม้น่ารักไม่มีเงื่อนไข จากแพร่กระจายพรมเปอร์เซียสวย ดอกไม้เอาออกฤดูหนาวกับสองผ้าหนามาเพื่อเขา แต่ยังจะไม่มีประโยชน์ ม้วนขึ้นเหงื่อบนหน้าผากของเขา เยอะ ร่างกายมีเย็น คน มีอบในน้ำแข็งขนาดใหญ่ดอกไม้ได้ตะลึงตาแปลกประหลาด มันเป็นแพทย์ของสัญชาตญาณและความอยากรู้ เธอเอื้อม และสัมผัสหน้าผากของเขา เหงื่อเป็นการสัมผัสน้ำแข็ง เธอ frowned เล็กน้อย และกำลังจะเปิดรอบ เสือเหมือนของเขา เข้าถึงหมดค้างเธอ: "ผมเย็น ผมเย็น..." จังหวะรักที่เขาดึง ร่างกายตกลงไปในแขนของเขา ชีวิตเป็นเขาเข้านอนความรักประหลาดใจ คู่ของปาล์มขนาดใหญ่ ตัวเองไม่เป็นเด็กอีกต่อไป วิธีจัดอันดับสำหรับเขาเช่นวัยเด็กอย่างไรก็ตาม นี้ปาล์มขนาดใหญ่ เช่นคู่ของโซ่เหล็ก ผูกไว้แน่นรอบเธอ เธอได้อย่างสมบูรณ์เต็มไม่ เพียงแค่เก็บไว้สวด: เย็น ฉันเย็น...""บ้า สุดเหวี่ยง คุณปล่อยฉัน...... บราที่ดินเหนือกษัตริย์ Luo ไร้ยางอาย คุณปล่อยฉันนี้... "Daze หล่อที่ aka doom เก็บซากอุ่น บิตเวลาต่อสู้เธอ และนั้นนุ่ม ราวซันไชน์เทพระองค์ สุดต้องความร้อนและพลังงานของชีวิตสองของพวกเขาถูกครอบคลุมอยู่ในผ้านวม มืด ดอกไม้เกือบชู้ในอดีต เงียบกลัวกับไม่ขอความช่วยเหลือ และรู้สึกแตกต่างกันอย่างสมบูรณ์เมื่อเด็ก ในเวลานั้น เธอเป็นเด็ก และไม่รู้ว่าอาย อย่างไรก็ตาม ขณะนี้เธอเป็นผู้หญิงเกือบ 18 - ปี ดังนั้นคนกำของเขาห่วงเหมือนกับหน้าอกของเขา เป็นหนักปิดด้านข้างของภูเขา แล้วขนาดเล็ก อย่างไรก็ตาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอลังเลหยุดกึกจำในวัยเด็กเห็นได้ว่า ในทางตอนเหนือของเชลยโจมตีการไหลเวียน Luojia ไม่ดีเช่นกัน
"อย่าไปฝาง Fei ไม่ไป ...... เย็นเย็น ...... ฉัน"
"ไม่มีใครบอกคุณจะฆ่าฉัน" เธอเป็นคนที่มองด้วยความละโมบ แต่น้อยมากที่จะดูถูก "คุณฆ่าฉันให้คุณเห็นว่า ได้ยินความเมตตาของเรา? Luojia คุณไปลงนรกคุณต้องประณาม ...... "เธอลูกตาเทิร์น" เจ้าชายกำลังจะตายคุณจะตายและเพื่อให้คุณมีคนตายเพียงทางตอนเหนือของความสับสนวุ่นวาย ...... "
Luojia สติได้รับในภวังค์ไม่ได้ยินสิ่งที่เธอกล่าวว่าขาไม่กี่ชักอีกครั้งปกคลุม Shaikang ทั่วไปเขาเก็บชื่อของลูกตุ้ม
ทรราชที่ยิ่งใหญ่และในขณะนี้เป็นสุนัขตายสิ้น
Fangfei กลัวที่จะออก แต่ไม่สามารถช่วย แต่ขี้สงสัย, ลังเลสักครู่หรือเขย่งเดินจนกว่าคุณจะแน่ใจว่าเขาจะไม่เป็นอันตรายเพียงแค่เอื้อมมือออกไปและคว้าข้อมือของเขา ชีพจรของเขาถูกตีที่แปลกมากจริงๆมันเป็นผลการดำเนินงานชีวิตไหลเวียนไม่ดี
เธอแอบโล่งใจพระเจ้ามีตาที่บันทึกไว้ของตัวเองอีกครั้ง มูลค่าการกล่าวขวัญนี้ชายชราตายตายขี้เกียจเกินไปที่จะควบคุมเขา
เธออย่างหนักโยนมือของเขาขึ้นมาและต้องการที่จะไป
เสียงของเขาอ่อนแอมากได้รับเพียงแค่ความรุนแรงหายไปอย่างสมบูรณ์ถูกปล้นเหมือนเสือฟันน่าสงสาร "ฝางเฟเย็นผมเย็น ...... "
มันเป็นความลังเลนี้เธอหายไปทางซ้ายอย่างภาคภูมิใจ โอกาส ภายใต้สัญชาตญาณการอยู่รอดเขาก็กระโดดขึ้นผมไม่ทราบว่าพวกเขามาจากความพยายามมากเหยียดมือของเขาและลากเธอไปรอบ ๆ กอดแน่นเธอไม่ได้ต่อสู้
ฝางเฟดาไห่เพียงเพื่อจะพบว่ามือของเขาที่ห่วงเอวของเขายากมากขึ้นเช่นถ้าพยายามที่จะยู่ยี่ตัวเองทั้งหมดลงไปในหน้าอกของเขา
เธอพยายามที่หมด แต่ไม่เป็นประโยชน์เขาจะนำเสนอคู่บารมี แต่ยังมีรอดอารมณ์ลดลงร่างกายของเธอในอ้อมแขนของเขามีห้องพักสำหรับการต่อสู้น้อยไม่มี
ซอฟท์ที่แนบมากับร่างกายแขนพวกเขายังคงเย็นเย็นคือชีวิต เขาไม่ได้สติสมบูรณ์อาศัยหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาในขณะที่ถ้าเธอช่วยชีวิตดาวของเขา: "ฝางเฟ ...... คุณช่วยฉันได้รับฉันผ้าห่ม, ไฟไหม้, ไฟ ...... "
! "ไม่"
"เย็นฉัน เย็นคุณช่วยฉัน ...... สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉัน ...... "
บางทีมันอาจจะออก" สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉัน "ฝางเฟประหลาดใจสักครู่รู้ว่าไม่ควรจะเป็น แต่ยังคงพยายามที่จะเท้าของเขา:" พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของคุณคุณให้ฉันไป ฉันจะช่วยให้คุณไปนอน ...... "
ครั้งแรกที่เขายอมเชื่อฟังมากเศษสุดท้ายของจิตสำนึกของการเชื่อฟังอย่างไม่มีเงื่อนไขของขนมเป็นครึ่งลากครึ่งหนึ่งได้รับบนเตียงไม้น่ารัก พรมสวยหรูจากเปอร์เซียแพร่กระจายได้เกิดขึ้นกับฤดูหนาวที่น่ารักที่มีเพียงสองเด็กตกปก Jinbei หนาสำหรับเขา อย่างไรก็ตามยังคงไม่มีประโยชน์เขาก็กลิ้งออกเหงื่อบนหน้าผากของเขา แต่มันเป็นเย็นร่างกายมีอากาศหนาวเย็นที่คนทั้งเป็นในโรงน้ำแข็งใหญ่ไหม้เกรียมไปในน้ำ
Fangfei โดยฉากนี้แปลกตกใจ มันเป็นสัญชาตญาณของหมอและความอยากรู้เธอเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเขาที่จะสัมผัสน้ำแข็งจริงเหงื่อทั่วไป ขมวดคิ้วเล็กน้อยของเธอกำลังจะเปิดเขาเป็นเสือทั่วไปหมดมือดึงเธอ: "ผมมีคนตายตายเย็นหนาวเย็นของฉัน ...... " Fangfei ไม่ตรงกับดึงบ้าของเขาร่างกายตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา ลากจากชีวิตของเขาและไปที่เตียง
Fangfei กลัวบังคับให้ตั้งสำรองคู่ของมือใหญ่ที่เรายังไม่ได้เด็กและวิธีการที่เป็นเด็กเป็นอบอุ่นขึ้นสำหรับเขา?
แต่คู่ของปาล์มขนาดใหญ่เป็นย่อยโซ่นี้เขาผูกแน่นกับเธอเธอไม่สามารถจะสมบูรณ์ออก เขาเพียงแค่เก็บไว้คราง "เย็นเย็น ...... ฉัน"
"บ้าไร้ยางอายคุณให้ฉัน ...... ไร้ยางอายจักรพรรดิทิศตะวันตกเฉียงเหนือ Luojia ไร้ยางอายคุณให้ฉันไป ...... "
สะดุดใน Luojia หมดความยึดมั่นกับซากอบอุ่นที่ไม่อนุญาตให้เธอออกไปต่อสู้นุ่มเช่นนั้นเช่นรังสีของดวงอาทิตย์ออกโรยบนร่างกายก็เป็นที่สุดในความต้องการของชีวิตและการเผาผลาญพลังงาน
ทั้งสองอยู่ในผ้าห่มปก, สีดำ, หายใจไม่ออกเกือบ Fangfei ที่ผ่านมาตกใจกลัวที่จะพูดกลัวที่จะโทรขอความช่วยเหลือและเด็กคนนี้รู้สึกแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ในขณะที่เธอยังเป็นเด็กไม่ทราบวิธีที่ขี้อาย แต่ตอนนี้เธออยู่ใกล้สาวสิบแปดและเพื่อให้เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ถือโดยตะคริวของเขาในทั่วไปแน่นหนากับหน้าอกใกล้เคียงกับด้านข้างของภูเขาที่มีขนาดเล็กเพื่อตัวเองไม่ได้เปิดมากกว่า .