จะกล่าวถึงพลายงามทรามสงสาร พึ่งสมภา

จะกล่าวถึงพลายงามทรามสงสาร พึ่งสมภารอยู่ในห้องนั่งร้องไห้

พวกศิษย์เณรเถรชีต้อนช่วยฝนไพล มาลูบไล้แผลมันตีรัน

แล้วสมภารท่านก็หลับระงับเงียบ ยิ่งเย็นเยียบเยือกใจเมื่อไก่ขัน

เพราะแม่ลูกผูกจิตคิดถึงกัน เฝ้าใฝ่ฝันเฟือนแลเห็นแม่มา

ดุหว่าวร้องซ้องเสียงสำเนียงแจ้ว ให้แว่วแว่วว่าวันทองร้องเรียกหา

สะดุ้งใจไหววับทั้งน้ำตา ร้องขานขาสุดเสียงแต่เที่ยงคืน

ครั้นรู้สึกนึกได้ให้ละห้อย เจ้าพลายน้อยนิ่งนอนถอนสะอื้น

จนเคาะระฆังหงั่งเหง่งเสียงเครงครื้น สมภารตื่นเตือนชีต้นสวดมนต์เกณฑ์