她被捂得快窒息过去，也不知过了多久，挣扎累了，竟然昏昏然睡了过去。再次

她被捂得快窒息过去，也不知过了多久，挣扎累了，竟然昏昏然睡了过去。再次醒来时，已经到了黄昏，夕阳从天窗照射下来，昏黄的，很是暧昧。
她发现自己的白纱袍子已经被撕得七零八落，立刻就跳下床，迅速翻了一件整齐的换上，如终于逃脱了猎手的羔羊，浑身舒畅。
这时，才借着昏暗的光线睁眼看床上那张露出的脸：快要扭曲的五官，依旧是一张那么彪悍俊美的面孔，如盛年的阿波罗。再往下是宽阔的胸膛，三十七岁的罗迦，正是一个男人最强壮的年华，可是，他却被这病疾缠绕，如一头绝望的野狼。
她眯缝着眼睛，些微有小小的得意，自言自语：“陛下，你竟然还没能痊愈。呵，看来，老天还是公平的，不让你这样的恶人随心所愿。”
他不知是不是在迷梦里听见了她的话，露在外面的手瑟缩一下。
她想起他之前的残暴，不由分说的那种疯狂，冷笑一声，罗迦就是一头披着羊皮的狼，什么父皇，什么北王，都是鬼话。顺我者昌逆我者亡，自己就如一只小小的蚂蚁，他想捏死，就随意捏死。
“罗迦，你总说我狠毒。其实，若论狠毒，谁及得上你之万一？”
他的手还露在外面，无意识地，又抖动一下。她上前一步，拉了被子，将他整个人，连头也彻底蒙住，也不管是不是会捂死了他。
“罗迦陛下，你寒症入骨，我本是懂得一点救治办法的。可是，我怎会救你？也罢，你也该体会一下，什么是等死的滋味。”
怜悯？怜悯的施与，再怎样也轮不到罗迦，何况，她身上本来就没有多少怜悯的因子。
残阳，照在窗户上，却无法穿透，一地的昏黄。
罗迦慢慢睁开眼睛，桌上放着一碗热气腾腾的草药，少女的身子伫立在窗边，只能看到瀑布般的乌发。记忆模模糊糊，似有那么柔软的身子抱在怀里，像在做一场长长的梦，梦里是那个肥腻腻的小猪仔，大脑门上满是笑容：“父皇，我难道不是美人么？”那一刻的感觉，终身难忘。
但是，他却不知是幻还是真。眼前的少女，她衣着整洁，没有丝毫记忆中的慌乱。这一刻，那么奇怪，他的视线忽然想穿透那轻柔的白色袍子，看一看，是否还是多年前那小小的可爱的身子，肥腻腻的，如一头光滑的小猪仔。可是，那分明是窈窕的身子。不是了，再也不是当初可爱的孩童了。他猛地摇摇头，似要挥开这些无稽之想，幸好，目光扫了一遍，到处都是整洁的，也没有任何撕碎的衣襟碎片。他想，那肯定是一场梦，是自己梦错了。自己绝不会碰到那个可恨的小魔鬼——别忘了，她是圣处女公主，不可亵渎！
似是感觉到他的目光，芳菲慢慢回头，微笑里带了一点讥诮：“陛下，你终于醒了？我给你准备了药。”
他惊喜地坐起来，****着上身：“这药能治疗朕的寒症？”
“不能！我想毒死你！”
他忽然想起今天发生的一切，几乎要跳起来。满面怒容：“芳菲，你你……”
“我什么？”
他颓然地，浑身疲软。这时，意识慢慢理智起来。自己发病中，她都没趁机加害自己，又怎么可能故意去毒害太子？何况，太子痊愈与否，还是她能否逃生的一个重要砝码。
心里终究还是怯怯的，竟然怕得到噩耗，好久才问出来：“太子怎么了？”
“我打听了，还没死。”
他大喜过望，却又不知该如何表达这种喜悦，端了药，正要喝，听到她讥诮的声音：“喝了？真的要喝？就不怕见不到明天的太阳了？”
他端起药碗，一饮而尽，然后将碗放在桌上。
“芳菲，朕这寒症，能不能痊愈？”
芳菲咬着嘴唇，能不能呢？这得看他的条件，不是么？
那丝小小的狡黠，纤毫不差地落入罗迦眼里，这个小小的，狡猾的人儿。他内心里长叹一声，自己怎忍心将她放在火上？怎忍心？甚至先前盛怒时掐住她的脖子，都觉得后怕。
他忽然低声说一句：“芳菲，你恨朕么？”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เร็วเข้าเธอถูกปิดกั้นในอดีต ไม่ทราบระยะเวลาที่ใช้ ดิ้นรนกับเหนื่อย ลดลงนอนหลับ ตื่นอีกครั้ง มาถึงยามค่ำคืน ดวงอาทิตย์ส่องผ่าน skylight สีเหลือง ไม่ชัดเจนมากเธอพบเสื้อคลุมสีขาวของเขาถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และกระโดดออกจากเตียงทันที และรวดเร็วเปิดชิ้นส่วนเป็นระเบียบเรียบร้อยของการเปลี่ยนแปลง เช่นเป็นสุดท้ายหนีเนื้อแกะฮันเตอร์ ปกคลุมไป ด้วยความสะดวกตอนนี้ โดยเฉพาะตาในแสงสลัวที่เปิดเผยใบหน้าบนเตียง: จะไปบิดเบือนหน้า มันยังคงเป็นหน้าหล่อแข็งแรง เช่นอพอลโลนายก ต่อไปลงหน้าอกกว้าง Luo ที่ดิน อายุ 37 ปี คือ ความรักของคนแข็งแกร่ง แต่เขาเป็นโรคแผล เช่นหมาป่าหมดหวังเธอ narrowed ภูมิใจเล็กน้อยเล็กน้อยดวงตาของเขา และกล่าว ว่า "มหาบพิตร คุณไม่สามารถกู้คืน ดี มันดูเหมือนว่า พระเจ้าเป็นธรรม ไม่อนุญาตให้คุณค้นหาคนชั่วร้าย ”เขาไม่ทราบสิ่งที่ได้ยินในฝันกับเธอ สัมผัสมือจะปฏิบัติก่อนที่เธอคิดว่า การทารุณของเขา ไม่มีคำอธิบายใด ๆ ของบ้า sneer ที่หล่อเป็นหมาป่าอะไรพ่อ พระมหากษัตริย์เหนือ เสื้อแกะ aka เป็นเรื่องไร้สาระ ฉันจะประสบความสำเร็จ หรือ กล่าว เขาเป็นเหมือนมดตัวน้อย เขาต้องการฆ่า เพียงอย่าลังเลที่จะฆ่า"ที่ดิน Mitt คุณพูดว่า ฉันชั่วร้าย ในความเป็นจริง ถ้าโหดร้าย ที่มากที่สุดเท่าที่คุณควรจะ ”มือเขาถูกแลบ โดยไม่รู้ตัว และกระวนกระวายใจ เธอขึ้นหนึ่งขั้น มาซ่อนตัวคนของเขาทั้งหมด แม้กระทั่งหัวคลุม หรือไม่ Smothering เขา“罗迦陛下，你寒症入骨，我本是懂得一点救治办法的。可是，我怎会救你？也罢，你也该体会一下，什么是等死的滋味。”怜悯？怜悯的施与，再怎样也轮不到罗迦，何况，她身上本来就没有多少怜悯的因子。残阳，照在窗户上，却无法穿透，一地的昏黄。罗迦慢慢睁开眼睛，桌上放着一碗热气腾腾的草药，少女的身子伫立在窗边，只能看到瀑布般的乌发。记忆模模糊糊，似有那么柔软的身子抱在怀里，像在做一场长长的梦，梦里是那个肥腻腻的小猪仔，大脑门上满是笑容：“父皇，我难道不是美人么？”那一刻的感觉，终身难忘。但是，他却不知是幻还是真。眼前的少女，她衣着整洁，没有丝毫记忆中的慌乱。这一刻，那么奇怪，他的视线忽然想穿透那轻柔的白色袍子，看一看，是否还是多年前那小小的可爱的身子，肥腻腻的，如一头光滑的小猪仔。可是，那分明是窈窕的身子。不是了，再也不是当初可爱的孩童了。他猛地摇摇头，似要挥开这些无稽之想，幸好，目光扫了一遍，到处都是整洁的，也没有任何撕碎的衣襟碎片。他想，那肯定是一场梦，是自己梦错了。自己绝不会碰到那个可恨的小魔鬼——别忘了，她是圣处女公主，不可亵渎！似是感觉到他的目光，芳菲慢慢回头，微笑里带了一点讥诮：“陛下，你终于醒了？我给你准备了药。”他惊喜地坐起来，****着上身：“这药能治疗朕的寒症？”“不能！我想毒死你！”他忽然想起今天发生的一切，几乎要跳起来。满面怒容：“芳菲，你你……”“我什么？”他颓然地，浑身疲软。这时，意识慢慢理智起来。自己发病中，她都没趁机加害自己，又怎么可能故意去毒害太子？何况，太子痊愈与否，还是她能否逃生的一个重要砝码。心里终究还是怯怯的，竟然怕得到噩耗，好久才问出来：“太子怎么了？”“我打听了，还没死。”他大喜过望，却又不知该如何表达这种喜悦，端了药，正要喝，听到她讥诮的声音：“喝了？真的要喝？就不怕见不到明天的太阳了？”他端起药碗，一饮而尽，然后将碗放在桌上。“芳菲，朕这寒症，能不能痊愈？”芳菲咬着嘴唇，能不能呢？这得看他的条件，不是么？那丝小小的狡黠，纤毫不差地落入罗迦眼里，这个小小的，狡猾的人儿。他内心里长叹一声，自己怎忍心将她放在火上？怎忍心？甚至先前盛怒时掐住她的脖子，都觉得后怕。他忽然低声说一句：“芳菲，你恨朕么？”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอได้รับการขาดอากาศหายใจได้อย่างรวดเร็วครอบคลุมที่ผ่านมาผมไม่ทราบว่านานเหนื่อยของการดิ้นรนแม้นอนหลับมึนงง ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขาได้มาถึงค่ำส่องสว่างพระอาทิตย์ตกจากสกายไลท์ลงสลัวคลุมเครือมาก
เธอก็พบว่าชุดผ้าไหมสีขาวของเธอได้ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และทันทีที่กระโดดออกจากเตียงเขาหันได้อย่างรวดเร็วและใส่เรียบร้อยเป็นที่สุดก็หนีแกะล่าทั้งตัวผ่อนคลาย
ในเวลานี้โดยเฉพาะแสงสลัวไปในในสายตาเตียงเปิดให้เห็นใบหน้าสัมผัส: เกี่ยวกับใบหน้าบิดเบี้ยวมันก็ยังคงมีใบหน้าที่หล่อที่มีความทนทานเช่นนายกอพอลโล ต่อไปลงเป็นหน้าอกกว้าง CuSO Luojia มันเป็นของผู้ชายคนหนึ่งรักที่แข็งแกร่ง แต่เขาก็คดเคี้ยวมันโรคภัยไข้เจ็บเช่นความสิ้นหวังหมาป่า
เธอ squinting มีความภาคภูมิใจเล็ก ๆ น้อย ๆ เล็กน้อยกับตัวเอง " .. พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของคุณคุณจะไม่สามารถที่จะรักษาโอ้มันดูเหมือนว่าพระเจ้าทรงเป็นความยุติธรรมที่คุณจะไม่ปล่อยให้ใจที่ชั่วร้ายที่ต้องการ"
เขา บางทีมันอาจจะหายไปในความฝันที่จะได้ยินคำพูดของเธอโผล่ออกมาจากกองที่อยู่ในมือ
เธอจำได้ว่าก่อนหน้าของเขาโหดร้ายโดยไม่มีคำอธิบายของชนิดของบ้าหัวเราะเยาะใด ๆ Luojia เป็นหมาป่าแกะเป็นสิ่งที่ Fu Huang สิ่งที่นอร์ทคิงเป็นเรื่องไร้สาระ ฉันจะประสบความสำเร็จกับข้าพเจ้าจะตายและที่พวกเขาชอบมดน้อยเขาต้องการที่จะบดขยี้บดได้อย่างอิสระ
"Luojia คุณก็บอกว่าผมหิน. ในความเป็นจริงถ้าบนหินที่มากที่สุดเท่าที่คุณควรจะเกิดขึ้น?"
มือของเขายังคงสัมผัสโดยไม่รู้ตัวและเขย่ามัน เธอก้าวไปข้างหน้าดึงผ้าห่ม, คนทั้งหมดของเขาแม้หัวปิดตาอย่างสมบูรณ์ แต่ยังหรือไม่ก็จะข่มเขา
"พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว Luojia ของคุณคุณชีวิตไหลเวียนไม่ดีฉันรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของที่นี่คือวิธีการรักษา. แต่วิธีการที่ฉันสามารถช่วยคุณได้อย่างไรว่าคุณมีประสบการณ์ในสิ่งที่เป็นรสชาติที่จะตาย."
เมอร์ซี่? ให้ความเมตตาไม่ว่า Luojia ยังไม่ได้กล่าวถึงเธอปัจจัยสงสารมากแล้วไม่มี
พระอาทิตย์ส่องแสงบน Windows แต่ไม่สามารถเจาะเพื่อสลัว
Luojia ช้าเปิดตาของเขานอนอยู่บนโต๊ะชามนึ่งสมุนไพร, ร่างของหญิงสาวที่ยืนอยู่ในหน้าต่างเท่านั้นที่จะเห็นน้ำตกเหมือนอูฟา หน่วยความจำที่คลุมเครือดูเหมือนว่าตัวอ่อนในอ้อมแขนของเขาชอบทำฝันนานความฝันที่เป็นไขมันและลูกสุกรเล็ก ๆ น้อย ๆ มันเยิ้มประตูสมองเต็มไปด้วยรอยยิ้ม: "Fu Huang ผม ไม่ได้สวย? "ในขณะที่ความรู้สึกของชีวิต
แต่เขาไม่ทราบว่ามายากลยังคงเป็นจริง ในด้านหน้าของหญิงสาวที่เธอแต่งตัวเรียบร้อยโดยไม่มีหน่วยความจำน้อยที่สุดของความหวาดกลัว ขณะนี้แปลกตาของเขาจู่ ๆ ก็อยากที่จะเจาะที่เสื้อคลุมสีขาวนุ่มดูที่ว่าหลายปีที่ผ่านมาว่าเล็ก ๆ น้อย ๆ ของร่างกายไขมันและไขมันเช่นลูกสุกรได้อย่างราบรื่น แต่ที่เห็นได้ชัดว่าหุ่นผอมเพรียว ไม่ได้อีกต่อไปไม่ได้มีความเป็นเด็กที่น่ารัก ทันใดนั้นเขาก็ส่ายหัวของเขาก็ดูเหมือนว่าจะแกว่งเหล่านี้เปิดความคิดไร้สาระ แต่โชคดีที่ดวงตาของเขาอีกครั้งกวาดทำความสะอาดทุกที่หรือชิ้นส่วนของกระโปรงฉีกขาดใด ๆ เขาคิดว่ามันจะต้องได้รับความฝัน, ความฝันของการที่ไม่ถูกต้องของตัวเอง ตัวเองจะไม่พบว่าปีศาจน้อยแสดงความเกลียดชัง - อย่าลืมเธอเป็นเจ้าหญิงบริสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ลบหลู่!
ดูเหมือนว่าจะรู้สึกว่าดวงตาของเขา Fangfei ช้ากลับมายิ้มด้วยการสัมผัสของคนอื่น "มหาบพิตรคุณจนตื่นขึ้นมาผมได้รับยา ?. "
เขาประหลาดใจที่จะลุกขึ้นนั่งบนร่างกาย ****: "นี่ ฉันยาเสพติดในการรักษาไหลเวียนไม่ดี? ""
ไม่สามารถ! ฉันต้องการที่จะวางยาพิษคุณ! "
ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้เกือบจะกระโดดขึ้น เขาฟังโกรธ "ฝาง Fei คุณคุณ ...... "
"ที่ฉันทำ"
เขาทรุดรู้สึกอ่อนแอ ในกรณีนี้มีสติมีเหตุผลช้าขึ้น พยาธิกำเนิดของตัวเองเธอไม่ได้ใช้โอกาสที่จะเป็นอันตรายต่อตัวเองว่าจงใจจะพยายามที่จะวางยาพิษเจ้าชาย? นอกจากนี้เจ้าชายหายเป็นปกติหรือไม่เป็นน้ำหนักที่สำคัญเธอจะหลบหนี
Qieqie หัวใจหลังจากทั้งหมดได้กลัวที่จะให้ข่าวร้ายเป็นเวลานานจะถามพวกเขา: "วิธีเจ้าชาย"
. "ผม ถามไม่ตาย"
เขามีความสุข แต่ผมไม่ทราบว่าวิธีการที่จะแสดงความดีใจนี้ในตอนท้ายของยาเสพติด เครื่องดื่ม n ได้ยินเสียงเยาะเย้ยเธอ: "เครื่องดื่มเพื่อดื่มกลัวมันไม่เห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้ ???"
เขาเอายาว Wan, เนื้อแล้วชามบนโต๊ะ
"ฝาง Fei คุณนี้ไหลเวียนไม่ดีไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้?"
Fangfei กัดริมฝีปากของเธอได้หรือไม่ มันขึ้นอยู่กับสภาพของเขาไม่ได้หรือไม่
นั่นลวดเล็ก ๆ น้อย ๆ เจ้าเล่ห์เส้นใยไม่แตกต่างกันที่จะตกตา Ruluo เจี๋ยขนาดเล็กเด็กคนนี้ฉลาดแกมโกง หัวใจของเขาถอนหายใจเธอไม่สามารถแบกของเธอเองบนกองไฟ? ฉันไม่สามารถแบกไม่ไหว คว้าคอและโกรธแม้ก่อนหน้านี้ของเธอฉันรู้สึกกลัว
ทันใดนั้นเขาก็กระซิบประโยค "ฝางเฟคุณเกลียดฉัน?"