九十二年过去了，炎凉“历尽”了，真是“百年心事归平淡”！我在另一篇短文

九十二年过去了，炎凉“历尽”了，真是“百年心事归平淡”！我在另一篇短文里写过：“我这人真是一无所有。从我身上，是无‘权’可‘夺’，无‘官’可‘罢’，无‘级’可‘降’……地地道道地是无忧无虑，无牵无挂，抽身便走的人。”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากปี 92 งันเหลียง "ผ่าน" เป็น "เซนเทนเนียลเบื่อ" ในเรียงความอีก ผมเขียน: "ฉันเป็นอะไร จากฉัน มีไม่ 'ขวา' สามารถ 'ตาย' ไม่ 'ทาง' '' ไม่' คลาส' 'ปล่อย'...... จริงแท้ไร้กังวล footloose ตัดชาย ”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เก้าปีต่อมาเหลียงยัน "ประสบการณ์" และเป็น "หนึ่งร้อยปีไปใจหมองคล้ำ"! ผมเขียนในบทความอื่น: "คนของฉันจริงๆไม่มีอะไรจากฉันไม่มี 'ขวา' ที่ 'ยึด' ไม่ 'อย่างเป็นทางการ' อาจ 'ตี' ไม่ 'คลาส' อาจ 'ลดลง' ....... ทุกตารางนิ้วที่จะเป็นห่วงปราศจากภาระผูกพันจะถอนคนเดิน. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

92 ปี " " " " " " " " " " " " " " เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวมาได้เป็นร้อยปี " ในใจ " จืด " ! ! ! ! ! ! ! ผมอยู่อีกที่ในบทความเขียนไว้ว่า : " ฉันคิดว่าคนๆนี้จะไม่มีอะไร . . . . . . . จากฉันโดยไม่มี ' อำนาจ ' แต่เป็น ' เขา ' ไม่มี ' อย่างเป็นทางการ ' แต่ ' ' ' ' ' ไม่มี ' ' ระดับ ' ลด ' ' แต่ . . . . . . . . . . . . . . จริงแท้ที่เป็นอิสระและเป็นอิสระอย่างรวดเร็วไปที่ " " " " " " " . . . . . . .