ครั้นรู้สึกนึกได้ให้ละห้อย เจ้าพลาย

ครั้นรู้สึกนึกได้ให้ละห้อย เจ้าพลายน้อยนิ่งนอนถอนสะอื้น
จนเคาะระฆังหงั่งเหง่งเสียงเครงครื้น สมภารตื่นเตือนสีต้นสวดมนต์เกน ฯ
๏ นางวันทองร้องไห้เมื่อใกล้รุ่ง น้ำค้างฟุ้งฟ้าแดงเป็นแสงเสน
ด้วยวัดเขาเข้าใจเคยไปเจน โจงกระเบนมั่นเหมาะห่มเพลาะดำ
แล้วถือไถ้ใส่ขนมผ้าห่มหุ้ม ออกย่างดุ่มเดินเหย่าก้าวถลำ
ลงจากเรือนเชือนมาข้างท่าน้ำ แล้วรีบร่ำเดินตรงเข้าดงตาล
ถึงวัดเขาเช้าตรู่ดูลูกน้อย เห็นมาคอยนั่งท่าน่าสงสาร
จะนั่งหยุดพูดจาจะช้าการ ลาสมภารพามาป่าสะแก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครั้นรู้สึกนึกได้ให้ละห้อยเจ้าคุณพลายน้อยตั้งขึ้นนิ่งนอนถอนสะอื้น
จนเคาะระฆังหงั่งเหง่งเสียงเครงครื้นสมภารตื่นเตือนสีคุณต้นสวดมนต์เกหนังสือนฯ
๏คุณนางการธนาคารวันทองร้องไห้เมื่อใกล้รุ่งคุณน้ำค้างฟุ้งฟ้าแดงเป็นแสงเสน
ด้วยวัดเขาเข้าใจ เคยไปคุณเจนโจงกระเบนมั่นเหมาะห่มเพลาะดำตั้งขึ้น
แล้วถือไถ้ใส่ขนมผ้าห่มหุ้มออกย่างดุ่มเดินเหย่าก้าวถลำ
ลงจากเนชั่เรือนเชือนมาข้างท่าน้ำแล้วรีบร่ำเดินตรงเข้าคุณดงตาล
ถึงวัดเขาเช้าตรู่ดูที่คุณลูกน้อยตั้งขึ้นเห็นมาคอยนั่งท่าน่า สงสาร
จะนั่งหยุดพูดจาจะช้าหัวเรื่อง: การลามาป่าสะแกสมภารพา